Hac yolculuğu bir başka

Dün kayınvalidem ve kayınpederimi Hac için uğurladık. Onca insan havaalanına birikmiş heyecanlı gözlerle etrafı izliyordu. Genç, yaşlı, çoluk çocuk hacı adayları her biri bir köşede saatlerin geçmesini bekliyorlardı. Sanki diğer insanlardan farklı olarak herbirinin yüzüne nur inmiş gibiydi. Canım öyle çok gitmek istedi ki hüzünlendim birden. Allah bizlere de nasip eylesin inşaallah. Amerika'dan geldiğimden beri herkesi biryerlere uğurladım, kalan hep ben oldum. Eşimi 2 kez Amerika'ya yolladım, askere yolladım vs. herkes biryerlere gitti hep. Kalan ben oldum. Ben giderken hiç zor gelmemişti. Gitmek kolay da, beklemek zor galiba. Evlendim ailemi bırakıp gittim. Bu sefer gitmek zor geldi. Her ayrılık zor sanırım. Neyse geçelim bu ayrılık konusunu yoksa ağlarım ben.
Sabahın ilk ışıklarında eve döndük. Arabayı bırakınca eve biraz yürüdük. Sokak hem sessiz, huzurlu hem ürperticiydi. Fırınlar açılmıştı. Kaçar mı benden hiç. Hemen bir ekmek aldık eve girene kadar kopara kopara yedik. O kadar leziz o kadar tatlı geldi ki o ekmek. Akşam oldu neredeyse ben hala birşey yemedim. İnsan demekki herşeyden mutlu olabiliyor. Yaşasın yaşamak ne güzel şey. Yaşasın yaşamak.:)